8e groepers huilen niet ...... & vertwijfeling

Het is een zware deze week. Het was een zware week. Het was een week. Het was zwaar. 
Al eerder gezegd en het blijft een feit, twee mensen die verliefd worden met al een berg aan bagage, merk- tweedehands en een paar miskopen, in hun rugzakjes. Dat is een blessing en een uitdaging. En dat bleek afgelopen week wel weer.  Zoals ook een bekend gegeven, mijn buikgevoel leidt (lijdt :)) mij door het leven. Als ik daar tegen in ga, dan krijg ik letterlijk buikpijn. Ook van het uit mijn comfort zone stappen, maar dat is een lekkere pijn. das dus anders.
Men neme een man met twee kindjes en een niet werkende relatie met zijn ex, men neme een weduwe met hoge eigen normen en waarden, gevormd door verlies en het leven. Je zet ze bij elkaar en er is vuurwerk, passie en enorm veel liefde, en soms verdriet. Want dan worden de rugzakjes enorme koffers en die zijn niet meer te tillen en mee te nemen naar het volgende level. Dan doe je even pas op de plaats en stap je in een helicopter om er van boven naar te kijken. Logisch! Alle 4 onze kinderen hebben ook een rugzakje, gevuld door hun korte leven. Maar ook daar springen dingen uit en die zien we niet altijd aankomen. Praten helpt, dus dat doen we veel en vaak. Als kind van gescheiden ouders begrijp ik de pijn van de ene helft en als kind zonder vader (en moeder van ...) begrijp ik ook het verdriet van de andere 2. En dat mag gevoeld en erkend worden. Maar soms he, dan ben ik er zo klaar mee. Dan wil ik de, op dit moment, te zware koffers naar het volgende level gooien. BAM. Opbouwen verder gaan, met liefde, vertrouwen en plezier. Begrijp me niet verkeerd, we zijn nog steeds samen en ontzettend blij met elkaar. Maar it ain't always easy! Ik kan en wil niet in details treden, maar wil dit gewoon even kwijt. Misschien helpt het de lucky ones met een iets minder zwaar rugzakje hun geluk te zien en degene met hetzelfde rugzakje of zwaarder nog, te beseffen dat je niet de enige bent.
C'est ca ...

8e groepers huilen niet. In het kader van leuke dingen doen in de vakantie, zouden we vandaag naar Corpus gaan, maar zoals ons al eerder gebeurd is, daar was geen plaats meer.... Daar kwamen we gisteravond achter, kids al op bed, dus plan B, we moeten wel wat leuks doen dus we gaan naar de film! Zelf besloten en vanochtend dus meegedeeld aan de kids, sorry volgende week Corpus maar nu naar de film. 11.15 zaten we heerlijk in de film, natuurlijk puur voor de titel gegaan, 8e groepers huilen niet (wij hebben 2 meiden in grp 8!) , en niet even verder gekeken waar de film over ging.
Echt waar, zo verdrietig, ik heb tranen met tuiten gehuild, zo zo zo'n zielig verhaal. Zeker omdat ook bij de meiden een jongen in de klas met Leukemie zit.
Zit je met je goede gedrag op zondagochtend de tranen uit je kop te janken!
Het paste wel goed bij deze week :).

Om het een beetje gezellig af te sluiten :), de bubbels van vorige week waren om te vieren dat we gaan verhuizen naar een nieuwe werkplek! Heel gaaf met een nieuwe partner. Deze week wordt dat rondgemaakt dus nog even geduld, volgende week uitgebreid verslag en foto's! Beloofd.
En plannen gemaakt met kanjers van mensen om leuke workshops te gaan geven, deze week de opbouw van de volgende B-enjoy beleving, en mijn website een update geven.

Op de bank met lief en een wijntje, even maar niet terugkijken en morgen opstaan en er een mooie week van maken. En mijn buikgevoel volgen!

x volgende week luchtig en grappig, beloofd!
dank voor lezen, reageren en doorsturen ...